Blog 5, geen dag, wel indrukken.
Door: Imko vd Es (namens leiding)
16 Juli 2016 | Italië, Rome
Beste en lieve meelevenden mensen,
Wat fijn dat jullie onze blogs lezen, daar zijn wij blij mee. Deze keer niet een lange en verhalende blog van een van de tieners. We dachten dat het goed zou zijn om ook onze indruk van de reis tot nu door te geven aan jullie.
We zijn inmiddels beland op dag 7. Nog maar 3,5 dag te gaan. We hebben erg veel nieuwe indrukken opgedaan in deze mooie, maar dubbele stad, stad. De organisatie die we proberen te helpen heet Sant Egidio, zij helpen daklozen en vluchtelingen door heel Rome. Dit doen ze op bijzonder veel verschillende manieren. Zo hebben we inmiddels eten uitgedeeld in een mensa, die tegelijk dient als bad- en postkamer voor de daklozen uit Rome. 2 keer per week worden hier maaltijden bereid voor 800-1000 daklozen. Ook hebben we in een buitenwijk in Rome geholpen bij het sorteren van kleding voor daklozen, vluchtelingen en gevangenen. We hebben eten gemaakt en gegeten met vluchtelingen in een vluchtelingenkamp etc.
Dit alles combineren we met uitstapjes in Rome. Dat maakt de reis nog leuker een ook moeilijk tegelijkertijd. We zien de pracht en praal van de kerken en pleinen. Maar zien ook heel goed de daklozen die daar liggen te slapen. Dit levert bij onszelf en ook zeker bij de tieners een hoop vragen op. Het voelt zo oneerlijk dat er in de rijkdom zoveel armoede bestaat, die maar niet op lijkt te houden. We merken dit soms heel concreet. We hebben al en aantal dagen gewerkt met de daklozen (of zoals Sant Egidio ze noemt: onze vrienden), en soms lopen we een van onze vrienden tegen het lijf op het moment dat we toerist spelen. Ze herkennen ons en komen en praatje met ons maken. Dit komt binnen, we proberen de praatjes te maken, en waar mogelijk bidden we ook met zo'n vriend.
We merken gelukkig dat we echt steun van Boven krijgen. Elke dag hebben we stille tijd met de jongeren. Dit zijn eigenlijk niet de meest stille tijden, wat wel erg fijn en nuttig is. We spreken over alles wat de jongeren bezig houdt: avondmaal, hemel en hel, bidden, wie is God voor jou. En we merken een openheid waar we echt verbaasd van staan. Ook gaan ze volop met elkaar in discussie en het gesprek aan over bovengenoemde thema’s. Daarnaast proberen we elke dag ook nog in een klein groepje 4 + leiding (papa en mama groepjes) bij elkaar te komen. Hier praten we over dag: wat vond je leuk, wat indrukwekkend, wat heb je geleerd, hoe gaat het met je etc. Dit sluiten we ook af met een gebed.
Zo komen we onze dagen goed door. Ze zijn lang, en vermoeiend, maar waardevol. Ik wil afsluiten met een gesprek wat ik gisteren met een van ons vrienden in de mensa voerde. Ik vertelde hem dat we met 15 jonge mensen uit NL waren gekomen, mede om te helpen bij Sant Egidio. Hij was even stil, en sprak daarna in gebrekkig Engels: Incredible. Dit herhaalde hij minimaal 5 keer, en daarbij had hij tranen in zijn ogen. Deze man, Andre, mocht zich door St Egidio en door Gods liefde weer even een mens voelen, en dat is alle vermoeidheid zeker waard!
Groeten namens de leiding,
Imko
Wat fijn dat jullie onze blogs lezen, daar zijn wij blij mee. Deze keer niet een lange en verhalende blog van een van de tieners. We dachten dat het goed zou zijn om ook onze indruk van de reis tot nu door te geven aan jullie.
We zijn inmiddels beland op dag 7. Nog maar 3,5 dag te gaan. We hebben erg veel nieuwe indrukken opgedaan in deze mooie, maar dubbele stad, stad. De organisatie die we proberen te helpen heet Sant Egidio, zij helpen daklozen en vluchtelingen door heel Rome. Dit doen ze op bijzonder veel verschillende manieren. Zo hebben we inmiddels eten uitgedeeld in een mensa, die tegelijk dient als bad- en postkamer voor de daklozen uit Rome. 2 keer per week worden hier maaltijden bereid voor 800-1000 daklozen. Ook hebben we in een buitenwijk in Rome geholpen bij het sorteren van kleding voor daklozen, vluchtelingen en gevangenen. We hebben eten gemaakt en gegeten met vluchtelingen in een vluchtelingenkamp etc.
Dit alles combineren we met uitstapjes in Rome. Dat maakt de reis nog leuker een ook moeilijk tegelijkertijd. We zien de pracht en praal van de kerken en pleinen. Maar zien ook heel goed de daklozen die daar liggen te slapen. Dit levert bij onszelf en ook zeker bij de tieners een hoop vragen op. Het voelt zo oneerlijk dat er in de rijkdom zoveel armoede bestaat, die maar niet op lijkt te houden. We merken dit soms heel concreet. We hebben al en aantal dagen gewerkt met de daklozen (of zoals Sant Egidio ze noemt: onze vrienden), en soms lopen we een van onze vrienden tegen het lijf op het moment dat we toerist spelen. Ze herkennen ons en komen en praatje met ons maken. Dit komt binnen, we proberen de praatjes te maken, en waar mogelijk bidden we ook met zo'n vriend.
We merken gelukkig dat we echt steun van Boven krijgen. Elke dag hebben we stille tijd met de jongeren. Dit zijn eigenlijk niet de meest stille tijden, wat wel erg fijn en nuttig is. We spreken over alles wat de jongeren bezig houdt: avondmaal, hemel en hel, bidden, wie is God voor jou. En we merken een openheid waar we echt verbaasd van staan. Ook gaan ze volop met elkaar in discussie en het gesprek aan over bovengenoemde thema’s. Daarnaast proberen we elke dag ook nog in een klein groepje 4 + leiding (papa en mama groepjes) bij elkaar te komen. Hier praten we over dag: wat vond je leuk, wat indrukwekkend, wat heb je geleerd, hoe gaat het met je etc. Dit sluiten we ook af met een gebed.
Zo komen we onze dagen goed door. Ze zijn lang, en vermoeiend, maar waardevol. Ik wil afsluiten met een gesprek wat ik gisteren met een van ons vrienden in de mensa voerde. Ik vertelde hem dat we met 15 jonge mensen uit NL waren gekomen, mede om te helpen bij Sant Egidio. Hij was even stil, en sprak daarna in gebrekkig Engels: Incredible. Dit herhaalde hij minimaal 5 keer, en daarbij had hij tranen in zijn ogen. Deze man, Andre, mocht zich door St Egidio en door Gods liefde weer even een mens voelen, en dat is alle vermoeidheid zeker waard!
Groeten namens de leiding,
Imko
-
16 Juli 2016 - 17:05
Ingeborg:
Dankjewel! Dit is zo gaaf om te lezen! -
16 Juli 2016 - 20:02
Hans En Willeke Aus Oberdürenbach:
Ontroerend en mooi om te lezen. Armoede is schrijnend. Daardoor heen ontdekken dat God een voorliefde voor de arme heeft, is een kunst. Veel zegen toegewenst in die ontdekkingstocht. -
16 Juli 2016 - 21:59
Geert Douwe En Dineke:
Wat fijn dat jullie zo iets mogen betekenen voor deze mensen en voor elkaar. Gods zegen! -
17 Juli 2016 - 10:31
Hans En Willeke Aus Oberdürenbach:
We zagen vrijdag bij een klooster in Maria Laach een indrukwekkende sculptuur / afbeelding van het kindje Jezus op de vlucht naar Egypte. Erg passend voor het werk waar jullie mee bezig zijn.
De Koning der koningen / niet geboren in een paleis / dakloos en op de vlucht / voor dreigend geweld / Hij verliet zijn heerlijkheid / en werd arm met ons.
-
17 Juli 2016 - 13:35
Judith (moeder Van Dieke):
Dit is een bijzondere ervaring voor de rest van je leven. Mooi om met andere christenen samen op te trekken en Gods liefde te laten zien. Jullie als leiding ook bedankt! -
17 Juli 2016 - 14:33
Anneleen:
Mooi om te lezen...
Groetjes aan iedereen
-
17 Juli 2016 - 15:06
Diderik En Janita:
Prachtig werk zeg! Mooi dat jullie dit voor onze naasten doen! Veel succes nog! -
17 Juli 2016 - 17:01
Opa Hans En Oma Gepke, Grootouders Van Dieke:
Jullie zijn kanjers. We vinden het fijn om jullie reacties , broodjessmeerderij en het contact met 'de vrienden' van St. Egidio te lezen. Heb nog fijne dagen, oma en opa -
18 Juli 2016 - 19:58
Martine Rittersma :
Bijzonder zeg, wat een geweldige en indrukwekkende ervaring!! Alvast een hele goede terugreis gewenst en groeten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
